Jos Versteegen debuteerde in 1996 met de bundel Voorgoed volmaakt, die werd genomineerd voor de Cees Buddingh' Prijs. Tot nu toe verschenen er in totaal negen bundels van hem.
Een belangrijk thema is: zijn jeugd op het platteland en zijn familie. Versteegen houdt van het verleden, van de glans van de weemoed die ligt over het voorbije. Hij is wat Louis Couperus een 'passatist' noemde, iemand met een speciale voorkeur voor het verleden.
Dichtbundel Woon ik hier
Voor zijn dichtbundel Woon ik hier interviewde Jos Versteegen enkele tientallen mensen uit een verzorgingshuis bij hem in de buurt. Deze ouderen, van in de zeventig tot in de negentig, vertelden over hun leven, hun herinneringen. Hun verhalen werden de inspiratiebron voor een weemoedige, ontroerende en soms schrijnende bundel over vroeger. Klik voor meer
Dichtbundel Sonnetten voor Hanna
Een bijzonder boek van Jos Versteegen is de bundel Sonnetten voor Hanna. De gedichten in deze bundel werden door de Duits-Joodse psychiater / schrijver / dichter Hans Keilson (1909-2011) in de oorlog geschreven voor een jonge vrouw op wie hij verliefd was. De dichter en de geliefde zaten beiden ondergedoken. In een levensgevaarlijke tijd bloeide er iets moois op tussen Hans en Hanna, en dat leidde ook nog eens tot poëzie. De gedichten werden geschreven in het Duits en door Jos Versteegen vertaald in het Nederlands. Klik voor meer
Actueel: Jos Versteegen wint literaire prijs in het buitenland
Op 9 november, de dag dat overal in Duitsland de Kristallnacht van 1938 werd herdacht, ontving Jos Versteegen in de stad Bad Freienwalde, de geboorteplaats van Keilson, de eerste Hans Keilson-Literaturpreis. Die prijs werd door de stad ingesteld om Hans Keilson te eren. Lees verder
Eenzame Uitvaart
Jos Versteegen schreef onlangs dit gedicht voor de uitvaart van een eenzame dode in Amsterdam:
Papieren, sleutels en een vriend in Engeland
De Nieuwe Ooster, Amsterdam, 3 december 2024.
Gedicht bij de uitvaart van een 56-jarige man, gestorven in het ziekenhuis
Papieren zijn een huid vol tekens
om in de ogen van een ander
ten minste aan het oppervlak te leven,
ook al blijft het stil.
Er waren geen papieren.
Sleutels: wegwijzers zijn het
naar huizen, kamers waar misschien
een groot verhaal te lezen valt.
Hij droeg zijn sleutels met zich mee,
maar nog niet één slot is gevonden.
Er moet een leven zijn dat hier niet is.
Een vriend in Engeland weet niets,
alleen maar dat meneer
geen sprekers wilde of muziek.
Het past ons om te zwijgen aan zijn graf.
