'Dat komt in ons milieu niet voor', zei vader Michiels van Kessenich toen zijn 13-jarige zoon hem vertelde dat hij homo was. Later zou de jongen hem op grondige wijze van het tegendeel proberen te overtuigen: vanzelfsprekend kwam homoseksualiteit ook voor in behoudende milieus, alleen was het daar vaak nog een geheim en een taboe.

Een jonkheer die voorvechter wordt van de homo-emancipatie: dat is zeldzaam. Floris Michiels van Kessenich (1957-1991), telg uit een adellijke Limburgse familie, maakte actievoeren tot levensdoel en haalde veelvuldig de pers. Zelf zei hij over zijn beweegredenen: 'Natuurlijk, ik had ook kunnen breken met mijn milieu. Alleen, wat was er dan overgebleven? Ik had dan ook moeten breken met het onderwijs, met de kerk, met mijn politieke voorkeur. Ik vind dat wanneer ik ergens niet meer bij wil horen, dat moet zijn, omdat ik er geen boodschap meer aan heb en níet omdat de ánder aan mij geen boodschap heeft, omdat ik homo ben. Ik wil me nergens uit laten zetten waar ik zelf bij wil horen. Conservatieve bolwerken moet je ontzettend serieus nemen. Het is bij wijze van spreken een plicht om instituten waartoe je door opvoeding of traditie behoort, op bepaalde misstanden te wijzen.'

De kleurrijke en gedreven 'roze jonker' stierf in 1991 aan aids. De door hem opgerichte Donderdagavond Eet Club (waar homo's uit de betere kringen gezelligheid zoeken) leidt nog steeds een bloeiend bestaan. Jos Versteegen schreef de biografie van Floris Michiels, in 2000 verschenen bij Schorer Boeken, Amsterdam.

---

Lees ook:

• Bespreking door Maurits Schmidt in Het Parool, 27 april 2000
• Onno Havermans in Trouw, 29 april 2000
• José Visser in Mare, Leids Universitair Weekblad, 20 april 2000
• Column van Joop Wijn, Tweede Kamerlid voor het CDA, in de Gay Krant van 7 juli 2000