Column van Joop Wijn, Tweede Kamerlid voor het CDA, in de Gay Krant van 7 juli 2000:

Roze Jonker

Onlangs is de biografie van Floris Michiels van Kessenich (1957-1991) verschenen. In De Roze Jonker heeft Jos Versteegen het leven van deze homoseksuele jonkheer beschreven – en in het bijzonder zijn grote staat van dienst als het gaat om de homo-emancipatie.

Michiels van Kessenich kwam op voor homo's in kringen waarin de acceptatie van homoseksualiteit niet bepaald vanzelfsprekend was, zoals de katholieke kerk, het corps en de politiek. Hij zag het 'als een plicht om instituten waartoe je door opvoeding of traditie behoort op bepaalde misstanden te wijzen'. En dat heeft hij met verve gedaan.

Michiels van Kessenich wist op het Leidse studentencorps het woord homo als scheldwoord uit te bannen. In de katholieke kerk organiseerde hij de zogenaamde oog-in-oog-acties, waarbij hij tijdens de uitreiking van de communie de confrontatie zocht met de conservatieve kerkleiding. Voor de eerste verkiezingscampagne voor roze Kamerleden stelde hij een gedeelte van zijn privévermogen beschikbaar.

Naast zijn acties tegen discriminatie van homo's (in Nederland en daarbuiten) richtte hij de Donderdagavond Eetclub op en organiseerde hij onder de vlag van Dignity Nederland homovriendelijke eucharistievieringen. Beide instituten bestaan nog steeds.

Het levensverhaal van Michiels van Kessenich heeft indruk op mij gemaakt. Hij brak niet met zijn milieu, maar koos ervoor om vooroordelen van binnenuit te bestrijden. Dat was niet de gemakkelijkste weg.

Al lezend stel je automatisch de vraag of er de laatste tien jaar veel is veranderd. Het antwoord op die vraag luidt 'ja en nee'. Vaak hikken homo's tegen hun coming-out aan, en niet zelden geeft deze problemen met familie en vrienden. Tegelijkertijd daalt de gemiddelde leeftijd waarop homo's voor hun geaardheid uitkomen. Nog steeds zijn er orthodoxe kerken waar vanaf de kansel homoseksualiteit wordt afgekeurd en veroordeeld, maar het aantal inzegeningen van homorelaties in kerken stijgt wel. Hoewel homo's nog steeds meer dan evenredig onderwerp van spot zijn op het werk, neemt het aantal bedrijven en instellingen dat hiertegen optreedt toe.

Homoseksualiteit wordt steeds zichtbaarder en geaccepteerder. Maar we zijn er nog niet: homo-emancipatie vereist een fundamentele cultuurverandering en dat is een langdurig proces.

Het is tragisch dat Floris Michiels van Kessenich zo jong, hij werd slechts vierendertig, is gestorven. In de eerste plaats natuurlijk voor zijn familie en vrienden. Zelf zou hij natuurlijk tevreden kunnen zijn over positieve ontwikkelingen, zoals de aanstaande openstelling van het Burgerlijk Huwelijk. Maar iemand met zijn betrokkenheid zou ook nu nog veel te doen hebben.

---

Wilt u meer lezen over De roze jonker? Lees meer