Vanmiddag komt mijn vader

Versteegen maakt van ouderen weer mensen met een eigen verhaal

Door Janita Monna in dagblad Trouw:

Nog niet zo heel lang geleden verscheen er een 'pamfletje' van Hugo Borst in het Algemeen Dagblad. Over ouderenzorg. Die zou, op zijn vriendelijkst gezegd, nogal eens te wensen overlaten. Het pamflet, waarin de voetbaljournalist fel van leer trok tegen verantwoordelijk staatssecretaris Van Rijn, werd gevolgd door een manifest, met vuistregels hoe die zorg beter kan. Want: 'Ouderenzorg is geen schadepost maar een kwestie van fatsoen.'
Ergens past Jos Versteegens nieuwe bundel 'Woon ik hier' naadloos binnen die actuele discussie. Niet dat Versteegen nu ineens zijn bescheiden stem verheft, of hard met zijn vuist op tafel slaat. Maar zoals Borst met zijn pamflet zijn dementerende moeder een stem gaf, zo maakt Versteegen van iedereen die door beleidsmakers, managers en politici onder het etiket 'ouderen' geveegd wordt, weer mensen. Mannen en vrouwen met een eigen verhaal.
Versteegen woont, zo schrijft hij in het nawoord bij Woon ik hier, tegenover een verzorgingshuis, een plek die hij tot voor kort slechts bezocht als er weer eens gestemd moest worden. Tot hij er kwam om een gedicht te maken voor de eenzaam gestorven mevrouw De W.

U koesterde, mevrouw, u die geen moeder was,

foto's van kinderen, twee kinderen, spoorloos,

die uit een krant of tijdschrift tot u zwegen.

Op haar begrafenis ontstond het plan om ook andere bewoners van de flat te leren kennen. Hun herinneringen op te tekenen, er gedichten van te maken.
Het zijn kleurrijke verhalen, tragische, warrige, liefdevolle, donkere ook. Sommige gaan terug tot de Tweede Wereldoorlog, vanzelfsprekend, andere zijn recenter. Namen doen in de gedichten niet ter zake. Maar we maken kennis met een bewoner die als meisje zag hoe haar buurvrouw werd weggevoerd, elders met een vrouw van wie de ouders fout waren in de oorlog, een meisje met meer dan genoeg speelgoed, maar zonder vriendinnetjes. We zien een man, ooit als jongetje door zijn vader op de biljarttafel te koop aangeboden: 'Wie hem betaalt die mag hem hebben.' Hij bleef desondanks zijn vader zoeken. We ontmoeten een vertwijfelde vrouw, voor wie pas het naambordje van haar eigen flat de vraag beantwoordt: 'Woon ik hier?'

Bekijk de dichtbundel Woon ik hier. Lees verder