Joost Prinsen schreef het Voorwoord bij dit boek:

Jos Versteegen, de tranenkoerier

Harry Bannink componeerde niet graag op zijn teksten. 'De verzen van die Versteegen lopen zo goed, die zijn al gecomponeerd,' zei hij ooit. En inderdaad, de Nederlandse jeugdtelevisie heeft sinds Willem Wilmink geen schrijver gehad wiens techniek zo vlekkeloos is als die van Jos Versteegen. Ook de tv-regisseurs kijken bedenkelijk als zijn werk ter sprake komt. 'Het is zo beeldend, wat voor beeld moeten wij daar nog bij bedenken?' mopperen zij.

Het is waar: Versteegens poëzie hoeft niet per se gezongen te worden of uitgebeeld. Ze moet in de eerste plaats worden gelezen. En daarom lijkt deze bundel mij een uitstekend idee.

'Ik zet mijn tanden in de paus,' zegt Jos. Maar de ik-figuur komt in zijn werk minder voor dan de titel doet vermoeden. En de ikken die je aantreft heten lang niet allemaal Versteegen. Het zijn wormen, kwallen, stripfiguren of mensen die op het punt staan te verdrinken. En via hen mogen wij de wereld bekijken. Als dit leven een voetbalwedstrijd zou zijn, dan staat Versteegen niet op het veld. Hij zit op de tribune, vermomd als supporter van de tegenpartij. Bovenste rij, avondwedstrijd. En vandaaruit kijkt hij niet naar de bal maar naar een hulptrainer in de spelerstunnel. Of naar een vlieg die bij de reservebank een wisselspeler lastigvalt. Of over de railing naar een dief op het parkeerterrein: 'Ik woon al jaren in een satelliet... Ik hou de aarde in de gaten.'

In de wereld van Jos Versteegen is het onmogelijk om te zien wat je verwacht te zien. Het strand is geen zonnige plek waar kinderen kuilen graven, maar de plaats waar de koninklijke kwal vergeefs op de vloed wacht. De Peel ('daar smeekt het bevend riet om dood te mogen zijn') is niet het gebied waar Antoon Coolen vol nostalgie over schreef of Rowwen Hèze over zingt, maar een rampgebied dat men maar beter kan ontvluchten. En op de kermis zijn geen kinderen met een suikerspin maar tanden die in het rond vliegen in de buurt van de botsauto's, terwijl even verderop de zwarte griffioen op mensen jaagt: 'Geliefd publiek, wees toch voorzichtig: het is gevaarlijk, straks, op straat.' Versteegen is zelden de vriendelijke oom die het kind bij de hand neemt om het wegwijs te maken in een zonnig leven. Maar maakt u zich geen zorgen: waar Jos niet is, is de mensheid ook niet gelukkig.

Waarom moet zo iemand voor de jeugd schrijven? En waarom moet een gerespecteerd programma als Het Klokhuis dat uitzenden? Eén reden: in de cinema Versteegen Royal draaien jeugdfilms. Maar bijna al die jeugdfilms zijn voor boven de achttien. De favoriete film van ieder kind. En waar andere theaters u op het toneel de dikke dame laten zien, toont hij die dame in de kleedkamer. Of bij haar thuis. Directeur Versteegen voert zijn publiek naar plekken die voor anderen verborgen blijven. Geheime plekken, intrigerende plekken. Twee straten verder dan de toeristische attractie. Special prize for you. Uitsluitend in dit theater. Veel plezier bij het lezen. En wees voorzichtig: het is gevaarlijk in dit boek.

Joost Prinsen
redacteur Het Klokhuis

---

Wilt u meer lezen over Ik zet mijn tanden in de paus? Lees meer